Procesi “normalizacije” upućuju na stanja koja slijede nakon određenih socijalnih trauma, no normalizacija u tom smislu ne donosi “ozdravljenje”, već se čini da načini njezina funkcioniranja oživljavaju tek funkcionalnost površine, zataškavajući i potiskujući realne probleme.

U fokusu izložbe nekoliko je varijacija “normalizacije” koja se u različitim kontekstima i dinamikama podjednako odvija i na Istoku i na Zapadu te problematiku kojom se bavi upisuje na pozadinu zbivanja povezanih s globalno određenim kolapsom socijalizma i slomom Istočnog bloka te s ekspanzijom Evropske unije i NATO-a. Izbjegavajući generalizacije, investirajući u brojne političke konotacije i socio-političke reference, koncept izložbe pojam “normalizacije” ne koristi kao isključivo ideološki indikator “stanja stvari”, nego i kao ono što pokreće diskusiju, kritičko mišljenje i kreativan otpor stanjima “normalizacije” kojima smo svakodnevno podvrgnuti kao društvo i kao pojedinci.