Suprotno romantičarskoj ili modernističkoj viziji umjetnika kao svojevrsnog kulturnog heroja, Mladen Stilinović o ključnim socijalnim temama i pitanju kako se umjetnost prema njima pozicionira, progovara metaforom umjetnika – psa. Naslovivši izložbu Vau-vau prema jednom od izloženih radova, Stilinović iznova poseže za performativnom ulogom jezika, investirajući u suštinsko razlikovanje ljudskog i životinjskog izričaja. U procesu postajanja subjektom govora čovjek prolazi simboličku kastraciju lišavajući se cjelovitosti koja životinjama nije uskraćena. Ako pas i ima fundamentalno drugačiji pristup jeziku, opet mu ne može izmaći, kako je primijetio Lacan. No za razliku od čovjeka, pas progovara samo zbog unutrašnje potrebe ili potiska. U tom smislu Vau-vau treba shvatiti kao krajnju umjetničku gestu kojom je moguće i govoriti i šutjeti, obraćati se s urgentnom potrebom da se istovremeno uspostavi odnos i izmakne jeziku.